آنچه در پی می آید داستان پیوند شوم مثلث "سازمان منافقین"، "بنی صدر" و "نهضت آزادی" از فردای پیروزی انقلاب اسلامی است، هر چند این پیوند از سال های پیش از انقلاب کلید خورده بود لیکن پس از انقلاب جنبه تشکیلاتی، سیاسی و فکری آن پر رنگ تر و تبدیل به یک جریان سیاسی شدند. این 3 جریان، شاخ و برگ های درخت اومانیسم، ماتریالیسم و لیبرالیسم هستند که وحدت در استراتژی و اختلاف در تاکتیک دارند. چه بازرگان بود که منافقین را "فرزندان عزیز" خود می خواند.

اگرچه این 3 جریان ابتدای پیروزی انقلاب در برخی موارد اختلافاتی داشتند اما هر چه می گذشت، اختلاف به ائتلاف و اختلافات تاکتیکی به اشتراکات استراتژیک تبدیل می شد که این 3 جریان هر کدام سرنوشت مشابهی پیدا کردند؛ سازمان مجاهدین و بنی صدر به اصلشان "امریکا، غرب و صدام" رسیدند، جبهه ملی از سوی امام(ره) مرتد اعلام شد، نهضت آزادی هر چند قرار را بر فرار ترجیح داد اما در داخل همان اقدامات منافقین و بنی صدر را با "ادبیات" و "روش دیگری" دنبال می کرد تا اینکه امام در نامه 6/1/68 خود، نهضت آزادی را که در داخل مانده بود، از منافقین که به خارج فرار کرده بودند، بدتر دانست.